وقتی لب هایم به یادت

روز و شب ها بسته مانده

وقتی دست های سردم

خسته و بی خانه مانده

در بهار آرزو ها

هر نگاهی را شکستی

با نسیم خستگی ها

هم صدا آسوده کشتی

بی نفس باید توانست

سال ها را بندگی کرد

با تو هستم بی نیازم

بی تو نتوان زندگی کرد

هر چه خواهم دور باشم

از نگاهت،خاطراتم

وحشتی در ذهن پاکم

من نه آنم،نتوان

                                                                  آتیش پاره